Opera napisana z myślą o dzieciach w wieku 7 – 11 lat, ale i dla nieco młodszych libretto będzie całkowicie zrozumiałe.  Główna bohaterka – kilkuletnia Marta ma talent do śpiewania. Jest urodzona na scenę, ale jak ujawnia podtytuł – nie ma w jej otoczeniu miejsca, w którym mogłaby występować. A do tego nie znajduje u nikogo zrozumienia nawet u swoich rodziców. Szuka miejsca do występów na własną rękę, lecz trafia pod niewłaściwe adresy m.in. do cyrku. Perypetia goni perypetię, ale wszystko kończy się dobrze. A marzenia Marty spełniają się w operze.

Teresa Marut – sopran koloraturowy, odtwórczyni głównej bohaterki w Chcę śpiewać… ale nie mam gdzie
Fot. Materiał prasowy Warszawskiej Opery Kameralnej

To udane przedstawienie z każdego punktu widzenia. Odtwórczyni Marty – Teresa Marut, obdarzona dużym urokiem osobistym, budzi sympatię, co ma też wpływ na to, że widz od razu zaczyna lubić Martę i staje po jej stronie.

Reżyseria autora libretta (któż mógłby to lepiej zrobić od niego) odznacza się wyczuciem dziecięcej percepcji, a przede wszystkim utrzymywania przez dziecko uwagi. Przeważnie robi to Teresa Marut, ale pozostali wykonawcy też zwracają się bezpośrednio do dzieci, pytając ich o zdanie itp. Spektakl trwa ok. godziny i przypomina musical. Teksty mówione przeplatają się z wokalem.
Oryginalna muzyka skomponowana do przedstawienia jest przyjemna dla ucha, a zręcznie wplecione fragmenty z przebojów operowych Mozarta, Rossiniego czy Verdiego pasują do niej jak ulał. W finale Marta śpiewa operowym głosem słynną arię Królowej Nocy z Czarodziejskiego fletu Mozarta.