Dziadek do Orzechów

Home / Dziadek do Orzechów

Piotr Czajkowski

DZIADEK DO ORZECHÓW

The Nutcracker

Spektakl baletowy

Libretto | E. T. A. Hoffmann
Premiera | 27 grudnia 2020 r.

Czas trwania: 80 minut

REALIZATORZY:

OBSADA:

Zespół taneczny:

Aleksandra Pawluczuk, Mateusz Sobczak, Krzysztof Łuczak, Jacek Foltyn, Natalia Jóźwiak, Klaudia Janicka, Julia Witczak, Eliza Popielecka, Viviana Zajączkowska, Izabela Zabłocka, Hanna Szychowicz, Klaudia Janicka, Łucja Pluta, Ewelina Kruk, Klaudia Szmytka, Robert Kędziński, Santi Bello

Opowieść o czasie Bożego Narodzenia, marzeniach, dzieciństwie – Dziadek do orzechów Piotra Czajkowskiego dla każdego zespołu jest wyzwaniem. Znamy książki z opowieścią E. T. A. Hoffmanna, realizacje filmowe – między innymi Andrieja Konczałowskiego, muzykę Czajkowskiego, która przenosi w nastrój oczekiwania na święta. Wszystkie elementy tej popularnej historii wydają się znajome, a jednak przedstawienia na jej podstawie za każdym razem zaskakują – dzięki twórcom.

W Warszawskiej Operze Kameralnej reżyserem spektaklu i autorem choreografii jest Jacek Tyski. Scenografię – zawsze w Dziadku do orzechów niezwykle ważną, budującą baśniowy świat – stworzyła Katarzyna Gabrat-Szymańska, a kostiumy – nagradzany młody projektant, na co dzień pracujący w Londynie, Marcin Łobacz. Główną rolę – Klary, która prowadzi widzów przez bożonarodzeniową opowieść – kreuje zdolna młoda tancerka Remy Lamping.

Ten spektakl uruchomi w widzach dziecięcą wyobraźnię, wzruszy, opowiadając o – jak pisał E. T. A. Hoffmann – „krainie, pełnej błyszczących lasów gwiazdkowych, przezroczystych pałaców marcepanowych, słowem, najpiękniejszych i najcudowniejszych rzeczy, które się widzi, jeśli się patrzeć umie”.

Spektakl został zarejestrowany w grudniu 2020 roku przez TVP Kultura.

***

Imponująca była też praca scenografki Katarzyny Gabrat-Szymańskiej oraz twórcy naprawdę ładnych i odsłaniających nieco kobiecego ciała kostiumów Marcina Łobacza.

Profesjonalizm realizacji scenicznej i telewizyjnej widać było na każdym kroku, bo okazało się, że na malutkiej scenie można było pokazać w bieli Taniec płatków śniegu i Ogrody Alhambry, i Kreml, i Akropol, i chiński teatr.

Wymienić trzeba w tym miejscu reżysera świateł Pawła Murlika i speca od multimediów Piotra Bednarczyka, a nawet Rafała Olbińskiego, autora plakatu, który zawsze tworzy fantazyjne kompozycje jakby akurat wyjęte z bajki o Dziadku do orzechów.

No i wreszcie taniec. Jacek Tyski nie robił żadnych przemeblowań w opowieści; to czego nie pokazywały baletnice i tancerze, poruszający się zdecydowanie w układzie klasycznym według założeń Mariusa Petipa, dopowiadały gest i pantomima.

Nie można pominąć bohaterów poszczególnych tańców – Królowej Kwiatów – Jennifer Rivera Lara przybyłej z Teatru Wielkiego w Poznaniu, czy Królowej Myszy – Christiny Janusz, tancerki polsko-wietnamskiego pochodzenia kształconej w Hamburgu, a dającej się poznać w Szczecinie i Wrocławiu.

Jacek Tyski wiedziony swym baletowym instynktem wyszukał w głębi zespołów tanecznych naszych polskich metropolii uzdolnionych wykonawców do ról charakterystycznych, jak np. Cezarego Wąsika w partiach Jasia i Rycerzyka.

A największym odkryciem choreografa i reżysera w jednej osobie było obsadzenie w roli Klary uzdolnionej i idealnie zgrabnej Remy Lamping, Amerykanki z Florydy, kształconej w balecie Moskiewskiego Bolszoja. Udało mu się ją ściągnąć do baletu Opery Wrocławskiej, którym kierował, a dziś już tańczy w zespole Polskiego Baletu Narodowego.

Joanna Tumiłowicz – portal Maestro