Wykonawcy:
Agnieszka Duczmal – dyrygent
Orkiestra Kameralna polskiego Radia Amadeus
Program:
W. A. Mozart – Serenada D-dur, KV 239 “Serenata Notturna”
W. A. Mozart – Divertimento D-dur KV 136,
W. A. Mozart – Divertimento B-dur KV 137,
W. A. Mozart – Divertimento F-dur KV 138,
W. A. Mozart – Serenada na orkiestrę smyczkową G-dur nr 13, KV 525 (Eine kleine Nachtmusik)
Orkiestra Kameralna polskiego Radia Amadeus. Serenady i Divertimenta.
Serenady i divertimenta smyczkowe Mozarta to specyficzne formy. Ich przeznaczeniem była najczęściej jakaś forma zabawy i to nierzadko w przestrzeni parku, prywatnego ogrodu czy pałacowej altany. Ten utylitarny charakter nie wpłynął w muzyce Mozarta na jej jakość. Można wręcz stwierdzić, że fakt iż miały być muzyką lekką i łatwą skłonił Mozarta do jeszcze większej finezyjności.
Serenada i Divertimento to szczególnie lubiana forma muzyki użytkowej w wieku XVIII. Kompozycje te miały dość swobodną budowę, czasem przypominały symfonię, niektóre bardziej rozbudowane mogły mieć charakter suity. Większość tych dzieł rozpoczynało klasyczne allegro sonatowe, które było głównym elementem kształtującym charakter i nastrój kompozycji. O ile symfonie czy uwertury miały swoje ustalone prawidła, według których były komponowane, o tyle divertimenta i serenady skłaniały się ku większej swobodzie. W dziełach takich pożytkowano zarówno formy taneczne, jak menuet, wolne, kantylenowe części, wariacje czy szczególnie chętnie wykorzystywane formy rondowe, z powracającym refrenem.
Obsada takich dzieł mogła ograniczać się do jednego rodzaju instrumentów (np. smyczków bądź zespołu instrumentów dętych). W wyjątkowych wypadkach dołączane były instrumenty perkusyjne (Serenada Notturna), dla podkreślenia szczególnych efektów akustycznych czy wykonawczych.
Serenady na smyczki Mozarta są jednymi z najbardziej znanych i ulubionych przez publiczność. Ich szczególne cechy to świeżość inwencji, znakomite wykorzystanie zespołu smyczków oraz doskonałe proporcje dzieła. Serenada „Eine kleine Nachtmusik” stała się synonimem dzieła klasycznego, jest to kompozycja-symbol, choć sama w sobie nie stanowi szczególnego przykładu geniusz Mozarta. Jednak jej popularność jest tak ogromna, że można uznać ją za muzyczną wizytówkę klasycyzmu.