Sylwia Krzysiek – sopran
Tomasz Rak – baryton
Mirosław Felggebel – fortepian
Kunszt kompozytorski najjaskrawiej werbalizuje się nie w wielkich symfoniach, kompozycjach na gigantyczny aparat wykonawczy, ale w kameralistyce. Tam, gdzie istotna jest każda najdrobniejsza nuta, gdzie do głosu dochodzi niuans a równie istotna dla ostatecznego efektu jest kwestia interpretacyjna. Mamy w Polsce szczęście do znakomitych kompozytorów, którzy obok wielkich form potrafili wypowiedzieć się w pieśni, ot formie na ludzki głos z towarzyszeniem fortepianu. Wsłuchując się w spuściznę Fryderyka Chopina, Stanisława Moniuszki czy Mieczysława Karłowicza, zdajemy sobie sprawę, że choć nie była to ich koronna forma muzycznej wypowiedzi, również w niej osiągnęli mistrzostwo. Najbardziej spektakularnym dowodem jest tutaj pamięć melomanów, ciągłe sięganie po nie przez artystów, obecność na koncertowych afiszach. Pieśń romantyczna, pełna emocjonalnej afektacji, w wypadku Polski rozbiorowej, pełniła jeszcze jedną, szczególną rolę: była nośnikiem patriotycznych treści, już przez sam fakt odwołania do języka polskiego w jej warstwie literackiej, stanowiło działanie „ku pokrzepieniu serc”. W tym gronie szczególnie wypadają pieśni Moniuszki i Karłowicza. Pierwsze, być może lżejsze, interpretacyjnie mniej skomplikowane, a przez to trafiające na pulpity nie tylko profesjonalistów, drugie zaś, każdą nutą potwierdzające wizjonerstwo tego tragicznie zmarłego kompozytora. W czasie koncertu zabrzmią pieśni, które nie sposób nazwać inaczej jak kanonem w dorobku Mistrzów.
.
