Wolfgang Amadeus Mozart
Idomeneo, re di Creta KV 366
Idomeneusz, król Krety
opera seria w trzech aktach, oryginalna włoska wersja językowa
Libretto Giambattista Varesco
Inscenizacja i reżyseria Michał Znaniecki
Kierownictwo muzyczne Marcin Sompoliński
Scenografia Luigi Scoglio
Choreografia Inga Pilchowska
Kostiumy Małgorzata Słoniowska
Reżyseria światła Dariusz Albrycht
Wizualizacje Karolina Jacewicz
Asystent reżysera Anita Maszczyk
Asystent choreografa Zyta Bujacz-Dziel
OBSADA:
Idomeneo Aleksander Kunach
Idamante Elżbieta Wróblewska
Ilia Agnieszka Sokolnicka
Elettra Anna Mikołajczyk
Arbace Bartosz Nowak
Gran Sacerdote di Nettuno Jacek Szponarski
La Voce Dariusz Górski
Tancerze:
Artur Grabarczyk
Piotr Jeznach
Włodzimierz Kołobycz
Maciej Kuchta
Szymon Osiński
Katarzyna Reisch/Anna Reisch-Rogowska
Joanna Kierzkowska
Mirosław Woźniak
Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej
Krzysztof Kusiel-Moroz przygotowanie Zespołu Wokalnego
Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej „Musicae Antiquae Collegium Varsoviense”
Idomeneo Re di Creta
29 stycznia roku 1781 w teatrze dworskim w Monachium miała miejsce prapremiera wyjątkowego dzieła Mozarta. Opera Idomeneo Re di Creta choć nie jest dziś uważana za najważniejszą w jego dorobku wydaje się niezwykle ważnym elementem jego rozwoju jako kompozytora operowego.
Utwór jest przykładem dzieła, które łączy elementy opery seria z reformą gluckowską. Stąd też w samej budowie libretta spostrzegamy wiele powiązań z francuską tragedię en musique. Wielkie rozbudowane chóry, marsze i sceny zbiorowe, wykazują mocne powiązanie z Ifigenią w Aulidzie oraz Ifigenią na Taurydzie Glucka. Także zachowanie pewnych konwencji teatru barokowego jak sceny ofiarne, wyrocznia, burza morska, pojawienie się potwora posiadają swoją bogatą historię zwłaszcza w operze francuskiej.
Te wszystkie, genetycznie barokowe elementy sztafażu operowego, pozostają jednak tylko tłem dla wyjątkowej oprawy muzycznej. Mozart po raz pierwszy „wyrzucił” z siebie ogrom pomysłów muzycznych, własnych, bądź zbieranych od różnych kompozytorów ale filtrowanych przez genialny umysł. Idomeneo jest operą niezwykle dramatyczną, pełną zwrotów akcji, a jednocześnie dziełem, w którym kompozytor po raz pierwszy charakteryzuje postacie. Pozbawieni wydumanej koturnowości widocznej jeszcze u Glucka, bohaterowie mitów stają się dzięki sugestywnej i szczerej muzyce Mozarta żywymi ludźmi. Wszystkie arie i ansamble nakierował kompozytor na scharakteryzowanie poszczególnych dramatis personae. Dobry ojciec – Idomeneo, lojalny syn – Idamantes, kochająca narzeczona –Ilia, szalona i demoniczna Elektra. Każda z postaci mówi własnym językiem muzycznym, niewolnym od pewnych operowych konwencji epoki. Cała muzyka rozwijana jest jednak przez kompozytora w sposób całkowicie indywidualny, świadczący o nieprzeciętnym talencie i genialnym umyśle muzycznym.
Inscenizacja przygotowana dla Warszawskiej Opery Kameralnej przez Michała Znanieckiego eksploatuje wszystkie możliwości dzieła, wskazując jego mityczny i barokowy jeszcze wymiar poprzez fantazyjne projekcje multimedialne, oraz poprzez głębokie wniknięcie w emocjonalność kompozycji nadaje jej wymiar ludzki i uniwersalny.
