Beethoven, Haydn, Mozart – trzy nazwiska wymieniane jednym tchem, być może nawet najczęściej łączone ze sobą w świecie muzyki poważnej, od zawsze elektryzowały i przyciągały jak magnes tłumy publiczności. Te prawdziwe gwiazdy swoich czasów można śmiało porównać do choćby The Beatles, gdyż jedni i drudzy tworzyli ponadczasowe hity i dostarczali ludziom rozrywki. Zauważmy, że gdy wymawiamy nazwisko Ludwig van Beethoven, w naszych głowach nie wybrzmiewają dramaturgiczne pierwsze takty V Symfonii, melancholijne dźwięki Sonaty Księżycowej czy filigranowe, lecz równie mollowe Dla Elizy. Niewielu zdaje sobie sprawę, iż najbardziej znanym dziełem jego życia był radosny Septet Es-dur, a jeszcze mniejsze grono skojarzy twórczość Beethovena z kilkudziesięcioma pieśniami (w tym opracowaniami oryginalnych pieśni ludowych), czy też kilkudziesięcioma kompozycjami tanecznymi na przeróżne składy instrumentalne. Podobnie rzecz się ma z kompozycjami Haydna, którego twórczość to nie tylko nieprawdopodobna ilość symfonii oraz kwartetów smyczkowych, ale również pięknie i błyskotliwie skomponowane divertimenta oraz nokturny, przeznaczone w dużej mierze do wykonywania na wolnym powietrzu, by umilić spacery w czasach na długo przed wynalezieniem słuchawek oraz smartfonów. Nieco inaczej jest w przypadku Mozarta, którego twórczość jest w dużej mierze kojarzona z dźwiękami pełnymi radości i młodzieńczej energii, a w dodatku wśród jego kompozycji znajdziemy dzieła nie tyle radosne, co wręcz z założenia żartobliwe.