Program :
Wolfgang Amadeus Mozart:
Sonaty kościelne na dwoje skrzypiec, organy i wiolonczelę :
Sonata F-dur KV 224
Sonata Es-dur KV 67
Adagio i fuga Es-dur KV 405 na kwartet smyczkowy
Sonaty kościelne na dwoje skrzypiec, organy i wiolonczelę :
Sonata F-dur KV 244
Sonata D-dur KV 245
Adagio i fuga c-moll KV 405 na kwartet smyczkowy
Andante F-dur KV 616 na organy
Adagio i fuga c-moll KV 546 na kwartet smyczkowy
Sonaty kościelne na dwoje skrzypiec, organy i wiolonczelę :
Sonata G-dur KV 274
Sonata C-dur KV 328
Sonata C-dur KV 336
Wykonawcy :
Radosław Kamieniarz – I skrzypce
Natalia Moszumańska – II skrzypce
Marcin Stefaniuk – altówka
Jakub Kościukiewicz – wiolonczela
Krzysztof Marosek – pozytyw
Mozart na smyczki i organy
Muzyka kościelna XVIII wieku wytworzyła specjalne formy o charakterze stricte utylitarnym. Jedną z takich niezwykle popularnych form muzycznych była sonata kościelna, której początki datuje się już w I poł. wieku XVII. Sonata da chiesa miała specyficzne przeznaczenie i intencjonalnie byłą powiązana z katolicką liturgią. Czteroczęściowe, niezbyt długie sonaty wypełniały te miejsca celebracji kościelnych, w których zalecane było zachowanie dyskretnego akompaniamentu dla czynności liturgicznych. Takim naturalnym miejscem dla wykorzystania sonat kościelnych były dłuższe momenty ciszy, w których celebrans odmawiał modlitwy (np. w czasie Ofiarowania lub po Podniesieniu).
W dawnej liturgii rzymskiej chwile takie stawały się dla muzyków szczególnie ważnymi momentami, w których mogli wykazać się kunsztem wykonawczym. Dla kompozytorów były to szczególnie inspirujące elementy mszy, ponieważ przy zachowaniu pewnych zasad co go powagi muzyki (czego nie zawsze przestrzegano) muzyka mogła rozbrzmiewać własna inwencją, nie powiązaną z tekstem liturgii.
W wieku XVIII owe kościelne sonaty stopniowo skracały się i przekształcały swoje formy. Młody Mozart, jako muzyk arcybiskupa Salzburga oprócz komponowania dzieł wokalno-instrumentalnych, wypełniał swoją funkcję również poprzez dostarczanie muzyki instrumentalnej. Sonaty kościelne Mozarta nie są już formami barokowymi, posiadają najczęściej zarys allegra sonatowego, a ich charakter odbiega nierzadko od powszechnego pojęcia religijności w muzyce. Sonaty kościelne Mozarta tchną świeżością pomysłów, inwencją melodyczną, żywością i liryką jednocześnie. W kontraście do tych dzieł Adagio i Fuga na kwartet smyczkowy KV 546 to kompozycja powstała wskutek zetknięcia z muzyką Jana Sebastiana Bacha. Poznanie dzieł bachowskich spowodowało u Mozarta kryzys twórczy, jedyny jaki przeszedł. Kontakt z genialną polifonią mistrza z Lipska zaowocował powstaniem dzieł „neobarokowych” w spuściźnie Mozarta. Adagio i fuga c-moll jest już wyrazem końca tego kryzysu twórczego. Mozart przejął od Bacha to co było mu potrzebne do rozwinięcia własnego języka muzycznego.