Pasja według św. Jana (BWV 245) | Johannes-Passion.
Johann Sebastian Bach
Ewangelista/tenor – Aleksander Kunach
Jezus – Bartosz Szulc
Anna Mikołajczyk – sopran
Jan Jakub Monowid – kontratenor
Jarosław Bręk – bas
Zespół Wokalny Warszawskiej Opery Kameralnej Kierownik Zespołu Wokalnego Krzysztof Kusiel-Moroz
Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej Musicae Antiquae Collegium Varsoviense
Dyrygent: Marcin Sompoliński
Pasja wg św. Jana
Po ubiegłorocznym sukcesie wykonania Pasji wg św. Mateusza Jana Sebastiana Bacha, Warszawska Opera Kameralna zaprasza na koncert, w czasie którego zabrzmi równie słynna Pasja wg św. Jana.
Tradycyjnie dzieło zostanie wykonane z pełnym poszanowaniem dla formuły interpretacji historycznie poinformowanych, a Zespół Instrumentów Dawnych Warszawskiej Opery Kameralnej Musicae Antiquae Collegium Varsoviense, solistów i chór poprowadzi Marcin Sompoliński.
Pasja Janowa w opinii nie tylko krytyków muzycznych i muzykologów, ale również specjalistów szeroko pojmowanej sztuki i osiągnięć człowiek w ujęciu globalnym, to arcydzieło – podobnie jak pasja oparta na ewangelii św. Mateusza, wpisane do grona najważniejszych owoców naszej cywilizacji.
Pasja wg św. Jana jest dziełem wcześniejszym od słynnej Pasji Mateuszowej (1729), przez wiele lat cyzylowanym przez samego Lipskiego Kantora. Skomponowana i wykonana w Wielki Piątek 1724 roku w lipskim kościele św. Mikołaja, kolejną odsłonę z licznymi zmianami miała w innym lipskim kościele św. Tomasza (wersja z 1727 roku wykonywana jest do dzisiaj). Nie zakończyło to jednak prac nad Pasją. Inna jej wersja – niedokończona – datowana jest na rok 1749.
Muzyka Jana Sebastiana Bacha każda nutą zdaje się potwierdzać słuszność słów Marcina Lutra, który mówił: Pasja Chrystusa nie może być odgrywana słowami i udawaniem, ale samym prawdziwym życiem. Stąd u Bacha właśnie dzieła pasyjne uzyskują niespotykany u innych balans między powagą i ciężarem opisu męki Pana z doskonałością frazy, wręcz ulotnością arii.
Pasja Janowa od otwierającego ją chóru Panie, nasz Władco, którego chwałę wielką głosi każda z ziem! po finały Słodko śpij święte doczesne ciało/Ach Panie, ześlij umiłowanego anioła, odwołuje się wprost do zapisu ewangelisty (II rozdział), począwszy od pojmania Jezusa do złożenia Jego ciała do grobu po ukrzyżowaniu.
Erudyci mówią wprost, że dziełem tym Bach sam modli się do Boga, a ciężar nut zdaje się prosić o odkupienie win. Win nas wszystkich.