Tango operita Astora Piazzolli MARÍA DE BUENOS AIRES (1968) opowiada o miłości i namiętności, o potrzebie przekroczenia i dotknięciu tajemnicy śmierci. Formalnie jest fenomenalnym połączeniem opery z tańcem, który w tym konkretnym przypadku nie jest klasycznym baletem – tylko tangiem, czyli tańcem, którego siła polega na mistyczności. Bo tango to muzyka introwertyczna, tajemnicza, odwołująca się do pragnień, często ukrytych. Tango jako taniec nie jest formą ścisłego kontaktu kobiety i mężczyzny. To pragnienie, spotkanie się pragnień, niedopowiedzenie, tęsknota – przez co jest czyste, bo niespełnione. Może dlatego María de Buenos Aires była spełnieniem dążeń artystycznych Piazzolli, a tytułowa María była dla kompozytora alegorią jego ukochanego miasta. Piękna i przeklęta, urodzona „w dniu, gdy Pan Bóg leżał pijany”. Angielski krytyk muzyczny Colin Cooper napisał: „Tanga Piazzolli są jak mazurki Chopina. Będą żyły tak długo, jak długo muzyka będzie doceniana za możliwość wyrażania ludzkich emocji: smutku, nostalgii, przygnębienia, namiętności i radości ducha”. I takie jest też przedstawienie Michała Znanieckiego: pełne smutku, namiętności i dzikiej radości. W roli tytułowej – jedyna i zjawiskowa – Alicja Węgorzewska.

***

Tekst polski, czasem wyrywkowo rzucany projekcją (w dobrym przekładzie trojga autorów), znakomicie, z własną, melodyjną intonacją podawał Marek Kaliszuk (El Duende, Narrator). Hiszpański oryginał świetnie śpiewał Mikołaj Adamczak (Pieśniarz) z pełnym zrozumieniem walorów tego języka, w którym każde słowo, jeśli artykułowane dobitnie, wydaje się znaczyć więcej, niż znaczy, i niejednokrotnie samo brzmienie przejmuje dreszczem. Równych zdolności w śpiewie dowiedli: Miłosz Gałaj (Darmozjad) i Wojtek Soko Sokolnicki (Opryszek). Razem w swej prywatnej działalności tworzą zespół TreVoci – tutaj operowali odpowiednio przyciemnianymi głosami, tak jak Gosha Kowalinska.

Małgorzata Komorowska,  Dziennik Teatralny

Po przerwie na warszawskie afisze wróciła „María de Buenos Aires”, spektakl, w którym Alicja Węgorzewska stworzyła rolę nie do zapomnienia, dowód jej charyzmy, doskonałego warsztatu, perfekcjonizmu. Alicja Węgorzewska w tej roli oddaje piękno Marii, jej miłość do życia, ale też ból, smutek.

Wprost

Przedstawienie rozgrywa się nie tylko na scenie, ale także na quasi-balkonach nad widownią i pomiędzy stolikami, przy których siedzi publiczność. Mnie się to rozwiązanie bardzo podoba. Daje ono widzowi przyjemne wrażenie przebywania w środku wydarzeń. Była to też konieczność. Na maleńkiej scenie niewiele można byłoby pokazać, a specyficzne wnętrze Basenu Artystycznego wręcz samo się prosi o niekonwencjonalne spektakle.

Alina Erd-Eberdt, Segragatory